...

  دوستان در مورد وبلاگ خدمتتون عرض کنم که میدونم میشه به جای رنگ

  خاکستری و مشکی از رنگ های روشنتر و شادتر استفاده کرد، میدونم میشه از

  رنگ عشق از رنگ دوستی ،از رنگ آرامش و از رنگ های به ظاهر

  زیبای دیگه استفاده کرد ،ولی من نمیخوام ،نمیخوام تظاهر به عاشق بودن ،تظاهر

  به  آرامش ،تظاهر به شادی کنم.

  تو دنیایی  که هیچ چیز ارزانتر از اخلاق و وجدان وغیرت و شرف و انسانیت

  نیست، در جامعه ای که در بازارسیاه آدمها همه چیز حتی دلهای انسانی رو به یک

  پول سیاه میفروشن دلیلی برای شاد بودن نیست.وقتی که راحتترین و آسانترین کار

  بین این ملت عاشق شدنه وقتی که با کوچکترین تلنگر که به احساسمون وارد میشه

  اسم خودمون رو میزاریم عاشق ، من نمیخوام و نمیتونم عاشق باشم . وقتی میبینم

  ارزش و شخصیت هر شخص  درنظر این ملت در ظاهرشون خلاصه میشه دوست

  ندارم با ارزش باشم. میدونم عکس های مختلف و مناسب با مطالب باعث زیبایی  
  وبلاگ میشه میدونم خیلی ها چنین قالب هایی رونمی پسندن میدونم بعضی ها با 
  دیدین این رنگها دلشون میگیره ولی از رنگهای دیگه وحشت ویا شاید نفرت دارم.

  از هزار رنگی میگریزم تا وقتی...

  چرا تظاهر کنیم؟

  پای دل هرکی میشینم حرف از دلتنگی، تنهایی ، خستگی وهزارتا درد وغم
  دیگست.

  به هر وبلاگی سر میزنم حدیث تنهایی ها و دلتنگی ها ،دوری ها و جدایی هاست.

  احوال هرکی رو میپرسم گلایه از اقبال بد ونارضایتی از روزگار...

  نمیدونم چیکار میشه کرد ولی خوب میدونم منشا همه اینها از کجاست خوب میدونم

  چرا باید حرفی از شادی نباشه خوب میدونم چرا باید همه جا حدیث دلتنگی باشه...

  آری باورم کنید...میبینم و می دانم...دلم میخواهد کاری بکنم.دلم میخواهدآتشی ، 
  چراغی یا شمعی روشن کنم ،تا شاید ذره ای از تاریکی آهنین دلهای این روزگاررا
  کم کنم.

  اما با کدامین امید؟

  هربار شمعی افروختم با قطره بارانی خاموش شد.

  هربار فریادی بر آوردم در پس نجوایی ساکت شد.

  هربار دلی برانگیختم درنهان یک هوس مخفی ماند.

  امیدی نیست به موجودی که وجودش همه تردید است ودرونش همه ترس!

  تا وقتی فرار از واقعیت ، تا وقتی که وحشت از خویش بر تاروپود وجودمان

  حکمفرماست امیدی به رهایی وپرواز نیست...

                                                        به امید آن روز، حق نگهدارتان.